Duidelijkheid!

Woensdag om vier uur vertelt dokter Olga dat het inderdaad niet goed is. Waarom ben ik niet verbaasd? En zo kalm? Geen idee, ik gooi het erop dat ik toch meer op pap lijk dan ik misschien had gedacht. Dat is fijn.
Het goede bericht is dat er geen afwijkingen in de CTscan zijn gevonden. Dat is dus super, de rest van lichaam geeft inderdaad licht in het donker zoals ik mij had voorgesteld.
Donderdag 4 juni kom ik in het multidisciplinair overleg en 's avonds zal ik horen wat er verder gaat gebeuren. Het tempo zit er goed in, ook dat is heel fijn. Ik spreek uit dat ik het liefst naar Groningen wil en waarschijnlijk zal dat ook gebeuren maar dokter Olga neemt het mee in haar overleg.

Overdag stuur ik een mail naar Sylvia, die ik ken van de opleiding Medische Basis Kennis. Zij is slim en kan meedenken in het alternatieve pad dat ik naast het reguliere wil betreden. Ze belt me binnen tien minuten en heeft direct een aantal mooie adviezen. Een website 'Kanker, hoe verder' en Henk Fransen, een man die pleit voor de dubbele benadering zoals ik het zelf ook wil. Ik bestel meteen twee boeken.
Ook stuur ik een mail naar Amci Lobsang in Ede, waar ik een tijdje geleden een workshop heb gevolgd. De Tibetaanse geneeskunst heeft mij volgens mij ook nog wel iets te brengen.

Het is bizar dat Wieke in de loop van de middag belt, in tranen, de 20 weken echo is niet goed. Er is iets gezien aan de flank van de baby en er wordt direct gesproken over Spina Bifida. Wat een hysterisch gedoe als je nog niet precies weet wat er aan de hand is. We praten en bellen een paar keer en gelukkig krijgen ze voor dinsdag een afspraak in Nijmegen. Meteen op de juiste plek.
Maar hoe ga ik hier mee om? Doe ik wat ik altijd doe? De ander boven mijn eigen probleem en gevoel zetten en daarmee mijn ding, kanker, resumeren tot iets 'dat ik wel even regel'?
Gerard is ook duidelijk, jij telt. Voor hem is het ook niet eenvoudig, maar hij houdt zich geweldig.
We gaan om vijf uur even bij ze langs om te luisteren en mijn verhaal te vertellen. Niet gemakkelijk!

Mijn broers bel ik op om het bericht te delen. Joep zit in Praag maar hij belt terug, had het gevoel dat dat moest. Heel fijn. En ook Rik heeft tijd en een luisterend oor. Het mag, dit is mijn verhaal, ik mag ook naar mijn basis en er even zijn voor de ander maar zeker ook voor mezelf.
Ook collega Marjan is geweldig. Dat helpt mij weer om helder voor ogen te krijgen dat het betrokken zijn bij een ander niet hoeft in te houden dat ik mijzelf buiten beschouwing laat.

Om kwart voor zeven ga ik de les in het om half elf belt dokter Olga. Ik krijg binnen een paar dagen een oproep voor het UMC Groningen. Eerst opereren en dan behandelen of andersom afhankelijk van de onderzoeken.
Ik ga ervoor!